Η διαταραχή Ελλειματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας, είναι μία πάθηση που επηρεάζει πολύ μεγάλο αριθμό παιδιών και ενηλίκων παγκοσμίως, δυσκολεύοντας την πρόσληψη πληροφοριών και τις κοινωνικές τους δεξιότητες.

Δυστυχώς, υπάρχουν πολλές παρανοήσεις σχετικά με τη ΔΕΠΥ και αυτές οι παρεξηγήσεις μπορεί να είναι πολύ επιζήμιες για τους ανθρώπους που ζουν με αυτήν. Μερικοί πιστεύουν λανθασμένα ότι η ΔΕΠΥ είναι μια «φτιαχτή» διαταραχή ή υπερβολή των ψυχιάτρων / νευρολόγων. Άλλοι αντιλαμβάνονται τη ΔΕΠΥ ως μια καλοήθη, ασήμαντη κατάσταση που αντιμετωπίζεται εύκολα με καλή ανατροφή των παιδιών και εξαφανίζεται μαγικά καθώς ένα παιδί ενηλικιώνεται.

Είτε είστε γονέας παιδιού με ΔΕΠΥ, σύντροφος ή σύζυγος κάποιου με ΔΕΠΥ, είτε έχετε εσείς οι ίδιοι ΔΕΠΥ, πιθανότατα έχετε ακούσει μερικές (ή όλες) αυτές τις λανθασμένες έως και προκλητικές δηλώσεις σχετικά με την πάθηση.

Αν ενδιαφέρεστε λοιπόν πραγματικά για τον άνθρωπο που έχετε δίπλα σας και πάσχει από ΔΕΠΥ, δείτε πώς να το διαχειριστείτε, ώστε να μπορείτε να είστε όσο το δυνατόν υποστηρικτικοί και να τους βοηθήσετε να ανταπεξέλθουν στις καθημερινές προκλήσεις.

Μην απορρίπτετε την πάθηση

Είναι σημαντικό να αποφύγετε την ελαχιστοποίηση ή ακόμα και την πλήρη απόρριψη της ΔΕΠΥ. Αποφύγετε να λέτε πράγματα όπως: “Η ΔΕΠΥ δεν είναι πραγματική” ή “Γιατί δεν αφήνουμε τα παιδιά να είναι παιδιά;”. Συνειδητοποιήστε ότι η ΔΕΠΥ είναι μια πραγματική κατάσταση με αναγνωρίσιμα συμπτώματα που επηρεάζουν την ικανότητα ενός ατόμου να λειτουργεί σε διαφορετικά περιβάλλοντα. Επηρεάζει επίσης πολλά παιδιά και ενήλικες.

Σύμφωνα με τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων (CDC), υπολογίζεται ότι 6,1 εκατομμύρια παιδιά διαγιγνώσκονται με ΔΕΠΥ κάποια στιγμή πριν από την ηλικία των 18 ετών

Μην επικρίνετε τα συμπτώματα της ΔΕΠΥ

Μερικές φορές οι άνθρωποι κάνουν την ανακριβή υπόθεση ότι εάν ένα παιδί ή ένας ενήλικας με ΔΕΠΥ απλώς «προσπαθούσε περισσότερο», θα μπορούσε να είναι πιο επιτυχημένος. Αυτό μπορεί να οδηγήσει το άτομο με ΔΕΠΥ να χαρακτηριστεί με αρνητικό τρόπο.

Αποφύγετε να κάνετε σχόλια όπως «Οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τη ΔΕΠΥ ως δικαιολογία για κακή συμπεριφορά» ή «Είναι απλώς τεμπέληδες και πρέπει να προσπαθήσουν περισσότερο».

Είναι σύνηθες για κάποιον με ΔΕΠΥ να εμφανίζει αρκετά δραματικές διακυμάνσεις και ασυνέπειες στην απόδοσή του. Μπορεί να μπερδεύονται οι γύρω του όταν το ίδιο άτομο μπορεί να ολοκληρώσει εργασίες γρήγορα και σωστά μερικές φορές, ενώ άλλες φορές εκτελεί τις ίδιες εργασίες απρόσεκτα και λάθος.

Αυτό το άνισο μοτίβο παραγωγικότητας και ακρίβειας είναι κοινό για κάποιον με ΔΕΠΥ και μπορεί να είναι πέρα ​​για πέρα ​​απογοητευτικό για όσους δεν κατανοούν πλήρως τις εκφάνσεις που σχετίζονται με τη διαταραχή. Η αλήθεια είναι ότι τα άτομα με ΔΕΠΥ καταβάλλουν τεράστια ποσότητα ενέργειας και προσπάθειας απλώς προσπαθώντας να οργανωθούν, να εστιάσουν και να διατηρήσουν τον εαυτό τους προσηλωμένο στο στόχο.

Η ΔΕΠΥ δεν αποτελεί ποτέ δικαιολογία, αλλά είναι συχνά μια εξήγηση που μπορεί να σας καθοδηγήσει προς στρατηγικές και παρεμβάσεις που μπορούν να βοηθήσουν στην καλύτερη διαχείριση των συμπτωμάτων.

Δεν είναι θέμα πειθαρχίας

Ποτέ μην κάνετε σχόλια όπως “Η ΔΕΠΥ προκαλείται από κακή ανατροφή των παιδιών ή έλλειψη πειθαρχίας.” Είναι αλήθεια ότι τα παιδιά με ΔΕΠΥ μπορεί να είναι πολύ πιο δύσκολα για τους γονείς. Είναι εύκολο να απογοητευτείτε και να αμφιβάλλετε για τις γονεϊκές σας δεξιότητες όταν έχετε ένα παιδί με ΔΕΠΥ, ειδικά όταν υπάρχουν αυτές οι εσφαλμένες αντιλήψεις σχετικά με τα αίτια της πάθησης.

Μην κάνετε διακρίσεις

Ποτέ μην σκεφτείτε ότι τα άτομα με ΔΕΠΥ έχουν οφέλη ή πλεονεκτήματα που δεν έχουν οι άλλοι. Εάν η ΔΕΠΥ επηρεάζει τη μαθησιακή ικανότητα και μειώνει την ακαδημαϊκή απόδοση στην τάξη, ένας μαθητής μπορεί να χρειάζεται πράγματι υποστήριξη, αυτό όμως δεν δίνει στα παιδιά με ΔΕΠΥ «αθέμιτο πλεονέκτημα», αντίθετα τα βοηθάει να λειτουργούν επί ίσοις όροις με τους άλλους μαθητές.

Να θυμάστε ότι δεν είναι εύκολο να ζείτε με ΔΕΠΥ, ωστόσο όπως στις περισσότερες περιπτώσεις, η κατανόηση και η διάθεση για συμπαράσταση και υποστήριξη μπορούν να παίξουν καθοριστικό ρόλο στην εξομάλυνση των συμπτωμάτων.

Η ομάδα του Smart CNS Center.

Πηγές

1. Centers for Disease Control and Prevention. Data and statistics about ADHD.
2. Centers for Disease Control and Prevention. Symptoms and diagnosis of ADHD.
3. American Psychiatric Association: Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, 5th edition. Arlington, VA., American Psychiatric Association, 2013.
4. Cheung CHM, McLoughlin G, Brandeis D, Banaschewski T, Asherson P, Kuntsi J. Neurophysiological correlates of attentional fluctuation in attention-deficit/hyperactivity disorder. Brain Topogr. 2017;30(3):320-332. doi:10.1007/s10548-017-0554-2
5. Children and Adults with Attention-Deficit/Hyperactivity Disorder (CHADD) National Resource Center on ADHD. Workplace issues.
6. Faraone SV, Larsson H. Genetics of attention deficit hyperactivity disorder. Mol Psychiatry. 2019;24(4):562-575. doi:10.1038/s41380-018-0070-0
7. Quinn PO, Madhoo M. A review of attention-deficit/hyperactivity disorder in women and girls: Uncovering this hidden diagnosis. Prim Care Companion CNS Disord. 2014;16(3). doi:10.4088/PCC.13r01596
8. Elkins IJ, Saunders GRB, Malone SM, et al. Increased risk for smoking in female adolescents with attention deficit hyperactivity disorder in childhood. Am J Psychiatry. 2018;175(1):63-70. doi:10.1176/appi.ajp.2017.17010009
9. Hinshaw SP, Owens EB, Zalecki C, et al. Prospective follow-up of girls with attention-deficit/hyperactivity disorder into early adulthood: Continuing impairment includes elevated risk for suicide attempts and self-injury. J Consult Clin Psychol. 2012;80(6):1041-1051. doi:10.1037/a0029451